باسمه تعالی
به شدت از شنیدن نظرات آدم هایی که هم فکرم نیستن استقبال می کنم. حتی بعضی مواقع ذوق زده هم می شم. (البته به شرطی که موقعیت دعوا نباشه یا طرف نظرش یه حداقل ارزش رو داشته باشه) خیلی دوست دارم از آدم هایی که جور دیگه فکر می کنن یا نظر دیگه دارن سوال بپرسم. بپرسم "چرا؟". خیلی مواقع پیش میاد در مورد یه موضوعی قضاوت یا اظهار نظر می کنم. پیش خودم یه دو دو تا چهار تا می کنم و به سادگی آب خوردن نظر می دم. البته واقعا هم از نظر من موضوع خیلی پیچیده نیست و حتی با یه یک یکی دو تا هم میشه به نظر نهایی رسید. ولی در همین بین متوجه میشم یه نفر هست یا افرادی هستن که نظری دارن که نسبت ش با نظر من، نسبت آسمون با زمین ه. ولی "چرا؟"
اگه قرار بود بفهمم "چرا؟" که همون اول، قبل از اظهار نظر و بعد از دو دو تا چهار تا می فهمیدم. ولی خب نفهمیدم و احتمالا به این راحتی ها هم نخواهم فهمید. پس بهترین، ساده ترین و مطمئن ترین راه اینه که بپرسم "چرا؟"
این اختلاف نظره حتما هم نباید سر یه موضوع بنیادی-اعتقادی باشه. می تونه به کوچیکی یه مسئله ی ساده ی کاری باشه.یا به سادگی یه برخورد رفاقتی باشه. یا به سنگینی یه اختلاف اعتقادی باشه. یا به بزرگی یه تفاوت فرهنگی باشه. یا به مهمی یه تصمیم گیری سیاسی تو مذاکرات هسته ای باشه. یا به هرچیِ یه چیزی باشه!
***
هر چند که هنوز این جا مخاطب چندانی نداره ولی ای مخاطبان فعلی و ای کسانی که بعدا این خزعبلات رو می خونید اگه دیدید با شما تو یه موضوعی اختلاف نظر دارم و بنده یا شما نظرمون رو تا حدی بدیهی می دونیم، بی صبرانه انتظار می کشم که به من بگید "چرا؟"